نگاهی اجمالی به ویژگیهای فرهنگی قشر مذهبی نشان میدهد که فعالیتها و برنامهریزیهای فرهنگی این قشر، بیشتر سویه مردانه پیدا کرده و اغلب مراکز فرهنگی یا اختصاص به مردان دارند و یا به صورت حاشیهای به زنان میپردازند. این مسئله در درازمدت جامعه مذهبی را دچار آسیب کرده و موجب شکاف فرهنگی بین بانوان و همسرانشان شده است. پژوهش پیشرو که به روش دلفی انجام شده است با هدف دستیابی به الگوی مطلوب حضور بانوان در فعالیتهای فرهنگی بهعنوان کنشگر و یا مخاطب عام در جامعهی اسلامی، بر آن است تا در گام نخست، وضعیت کنونی را از منظر مدیران مراکز فرهنگی ـ مذهبی شناسایی و معرفی کند. برای این منظور، نشانگاههای اصلی پژوهش، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، دفتر تبلیغات حوزه علمیه قم و حوزه علمیه خواهران در نظر گرفته شد و با بیست مدیر فرهنگی در سطوح کلان و میانی مصاحبهی عمیق به عمل آمد. برخی از مدیران بروز چنین مسئلهای را حاصل تصورات ذهنی و کلیشههای مرسوم در باب زنان میدانستند اما عدهای، مشکلات عملی این مسیر را، عامل کاهش تمایل به کار با بانوان و برای بانوان تلقی میکردند. برای این پژوهش چهار خردهگفتمان، ذیل گفتمان اصلی جامعه مذهبی تعریف شدند: گفتمان تفاوت، گفتمان برابری مجموعی، گفتمان برابری گزارهای، گفتمان اتحاد.